Երևանի օրը` տխուր ուրվագծերով

Վարդենիսում որդին դանակահարել է մորը, Սյունիքի մարզում ինքնասպան է եղել 71-ամյա տղամարդը, Երևանում Կիևյան կամրջից իրեն ցած է նետել 26-ամյա Արմավիրցի երիտասարդը` գրպանում երկտող. «Մամ ջան սենց էր պետք, փորձիր հասկանալ»: Եվ այս բոլորը վերջին մի քանի օրերի ընթացքում: Փոքրիկ Հայաստանում, որի բնակչությունը պաշտոնական տվյալներով շուրջ 3 մլն է, թեև իշխանության ընդդիմախոսները պնդում են, որ այդ թիվը 2 մլն-ից չի անցնում: Գումարած` ամեն ամիս մի քանի տասնյակների արտագաղթը այլ երկրներ: Այս ամենի ֆոնին այսօր Երևանի 2795-ամյակն ենք նշում, որի համար քաղաքապետարանը տրամադրել է 200 մլն դրամ: Սրանք ընդամենը մի քանի փաստեր են, որոնք թվում է` միմյանց հետ կապ չունեն, բայց իրականում իրենց ամենաուղիղ ազդեցությունն են թողնում Հայաստանի հասարակական կյանքի վրա: Մի քիչ շատ չե՞ն մարդկային դժբախտությունները սիմվոլիկ բնակչություն ունեցող փոքրիկ երկրի համար:

Անկախության 22-րդ տարին լրացավ, բայց Հայաստանը այդպես էլ հայի համար ամենաապահով ու երջանիկ վայրը չդարձավ: Հայաստանում կարող են իրենց քիչ թե շատ երջանիկ ու բավարարված զգալ մարդիկ, ովքեր դրսերում կյանքի հարմարավետությունը ապահովագրելուց հետո գալիս են հայրենիք` վայելելու Հայաստանի քաղցրահամ մրգերն ու էժան սպասարկումը` իրենց համար, թեև շատ սփյուռքահայեր գիտեմ, որ հայրենիքում մի քանի օր մնալուց հետո զարմանքով ասում են` սպասարկումը լավ չէ, մի քանի լեզու իմացող համալսարանավարտը խոզ կպահե, շրջան գացի` մարդիկ սոված են, ուսուցիչը տաքսի կվարե, բիզնես ուզեցի ընել, հոս տեղի հայերը խանգարեցին: Տիեզերական էներգետիկայից ու երկրի հետ դրա փոխազդեցությունից հասկացող մեկը կասեր, որ այս տեսակ բացասական էներգետիկ տարածքում մարդը, նույնիսկ հարուստ մարդը իրեն երջանիկ զգալ չի կարող: Հոգեբանը այստեղ պիտի փոքրիկ ճշտում կատարեր` եթե իհարկե ուղեղը չի անջատում ու իր կյանքը կառուցում որոշակի միջավայրի շրջանակներից ներս:

Ես գիտեմ, անշուշտ, որ Երկիր մոլորակի վրա Հայաստանը միակը չէ, ուր սպանություններ ու ինքնասպանություններ են կատարվում, ու այնքան էլ միամիտ չեմ, որ մտածեմ, թե այլ երկրներում դժբախտներ չկան: Բայց ինձ ի՞նչ, թե Մոզամբիկի այսինչ գյուղում մեկը իրեն ջուրն է նետել: Ես, իհարկե, ցավում եմ բոլորի համար, բայց իմ երկիրը իմ սրտին ամենամոտն է:Մարդ եմ, ի վերջո, միս ու արյունից, թուլություններ ունեմ, հպարտություններ` անձնական թե ազգային, ուզում եմ իմ երկրի քաղաքացուն երջանիկ տեսնել, բայց ամենաօրվա լրահոսի մեջ կարդում եմ ինքնասպանությունների, ցմահ բանտարկյալների` կյանքի հետ անհույս պայքարի, բանակում տեղի ունեցող հաշվեհարդարների, քաղաքական դրդապատճառներով ազատազրկվածների ու էլի շատուշատ բաների մասին: Զարմանալիորեն չեմ ուրախանում, որ անկախության օրը Հանրապետության հրապարակում համերգ է լինելու, կամ Երևանի օրը քաղաքը լցվելու է տարբեր միջոցառումներով, քանի որ աչքովս են ընկնում դրանց համար ծախսվելիք գումարների այնպիսի թվեր, որոնցով կարելի էր մարդկանց կյանքը իրոք թեթևացնել` ձկան փոխարեն կարթի մասին մտածելով, ձևի փոխարեն բովանդակություն ձևավորելով: Հայաստանում վաղուց կյանքը անբովանդակ է, ուրախությունները` մեռելոցներով շաղախված ու երջանկությունը վաղուց մեր դուռը չի բախում հոգևորի տեսքով:

Կարինե ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Հե՜յ, հեղափոխություն, ո՞ւր մնացիր
• Հանրահավա՞ք եք ուզում, ինքնե՛րդ էլ արեք
• Եռյակում միմյանց հետ հայտարարություններո՞վ են խոսում
• Գյումրու ռուսական ռազմակայանը նախընտրելի ԶԼՄ-ներ ունի՞
• Սխալ տնտեսական քաղաքականությունը հարվածում է սպառողի գրպանին
• «Ժառանգության» հետ մի բան այն չէ
• Օրենքները լավն են, երբ գործում են
• «Ժառանգությունն» ինքն է իրեն դուրս դրել ընդդիմադիր դաշտից
• Ո՞վ պետք է փոխհատուցի գյուղացու կրած վնասի համար
• Դեղերի գները, այնուամենայնիվ, կբարձրանան
• Լիդինգթոն. «Հայ-թուրքական արձանագրությունները պետք է կատարվեն առանց հետաձգման»
• Ծառուկյանն ավելի քան կոմպրոմիսային է
• ԲՀԿ-ի «վազքը» ավելի կարճ կլինի, քան ենթադրվում էր
• Նոր ընդդիմություն կձևավորվի՝ ընդդեմ իշխանության և ոչիշխանականների
• Իշխանափոխությունից հետո «լավ» ընկերները կմնա՞ն համակարգում
• Հոկտեմբերի 27-ի բեռն ու Հայաստանի ապագան
• Գագիկ Ծառուկյանը ներողություն կխնդրի՞
• Ի՞նչ կա Ծառուկյանի մտքին
• Երբ որդեկորույս մայրերին քաշքում են ինչպես խուլիգանների
• Երբ հասցեատերն ավելի կարևոր է, քան հարցն ինքնին

Մեկնաբանություններ